Eg er fødd den 10 des. i 1972  som yngst av fire sysken. Dei andre syskena mine er Aasmund, Randi, Gunne og så meg til slutt.  Mor  mi heiter  Ellen og Far min er Olav. Eg har vel kome fram til at mi soge som vinbyggje i grunnen startar ved at mine besteforeldre kom til Rauland på 30-talet. Slik blei det vel litt raulending av mor mi. Far min var eldstemann på garden Plassen i Vinje grend. Og det var der eg voks opp etter at mykje vatn hadde runne ut i havet og ting hadde laga seg til at dei to altså blei gifte og slo seg ned og altså då fekk fire ungar inkludert meg.

Når eg var 8 år vart Vinje musikkskule skipa. Eg, som hadde prøva trekkspelet til syskenbarnet mitt, Irja, på Rauland, og fekk til ompa ompa på bassen ved fyrste forsøk, var derfor ”dømd” til å byrje med trekkspel. Læraren min var Erling Moen, og han er den eg lærde å spela trekkspel av.

Etter nokre få år der alle sat på kvar sitt rom og odla sine ferdigheiter på ulike instrument vart Vinje Junior Spelemannslag skipa. Læraren her var stort sett Stein Versto, men me spela også litt med Tarjei Romtveit minnest eg.  Reportuaret til juniorspelemannslaget var stort sett gamaldans, men av det reportuaret som er i hardingfeletradisjonen. Alt gjekk i E- dur, med ikkje mindre enn fire kryss, og det var ikkje moro for trekkspel, men det blei no ein vane.

På ungdomskulen byrja eg å spela gitar. Onkelen min budde i Geneve, og det var på ein tur dit at eg lærde av syskenbarnet mitt ”Six blade knife” med Dire Straits. I tillegg til 12 takterbluesen. Populærmusikken beit seg fast, og snart blei det i Juniorspelemannslaget utvida med ei bluesavdeleing. Snart blei, med bassist Hans Nesheim i spissen, også Gamlevegen blueslag starta. Det skulle bli eit ganske mykje brukt band til bryllup og festar og anna. Me heldt på heilt til eg reiste på folkehøgskule på Voss i 91.  Reportuaret vårt var alt mogeleg av popmusikk frå 60 og 70 talet. I frå Everly Brothers til The Waterboys. Me hadde ingen setliste og diskuterte oss fram til kva som ville vera beste trekk i høve til stemninga i salen mellom kvar låt. Nokon tydeleg profil hadde me ikkje. Men hadde ei eiga avdeling med gamaldans frå Juniorspelemannslaget, om det var det folket ville ha.

Voss folkehøgskule gjorde til at musikardraumen beit seg fast. Der blei bandet ”Det Norske” stifta. Namnet fekk me fordi me var det bandet på skulen som song eigelaga songar på norsk. (Det var stort sett dei same folka som var med i dei andre banda også)

Høgdepunktet i ”Det Norskes” karriere var på Kronstadfestivalen i Bergen, der me kom på tredjeplass. I BA skreiv Bård Ose at dette bandet burde få platekontrakt. Og derfor trudde me at me skulle bli store stjerner, blåsne opp av folkehøgskulens sjølvtillitspumpe som me var. Eg laga  to songar på folkehøgskulen. Det var ”Du er du” og ”Det som seiast om soli kan seiast om deg” To songar som neppe kjem til ein konsert nære deg.

Etter folkehøgskulen drog eg i militæret. Der gjorde eg som far min. Eg tok USK kurs i hærens sanitet. Mitt livs største kontrast til no var overgangen frå folkehøgskule til militæret. Så bar det til Bergen, for å treffe att dei eg hadde det så fint med på folkehøgskulen, som no gjekk på musikklina ved Bergen Lærarhøgskule. Åra i Bergen gjekk med til å bli lærarutdanna, samstundes som musikken tok stadig meir plass. Eg blei raskt shanghaia inn i ”Has anybody here seen Hank” med meg, Magne Tormodsæther og Geir Hansen.  Irsk musikk for alle penga. Og i starten var det veldig gøy. Men ein såg kanskje etterkvart at det beste var kanskje at The Pouges, Steely Dan og alle dei andre orginalene var betre enn kopien på luguber pub i Akersgata i Oslo og andre buler. I tillegg var eg med i studenteateret på Nygårdshøyden, me starta May Sissel band i lærarskuleklassa. Sistnemnde vart til Something Odd. Og siste året på Lærarskulen spelte me inn plate med same tittel. Der var det ein song som heitte ”Fuggel i karmen”, den fyrste songen eg hadde laga som folk ville høyre på av eigen fri vilje. Låten førde til platekontrakt med BMG og det blei ingenting av. Men har ein trua, så har ein trua. Eg let meg ikkje affisere nemneverdig av det, og heldt på. Helge Westbye kjøpte den neste plata vår, takka vera godt telefonarbeid av Geir Luedy. Den heitte Nordstoga, og ein soloartist var i emning.

På sida av dette held teg på med alt mogeleg anna. ”Fake it or leave it” med Kato Aadland og Knut Aafløy i spisen, skulekonsertar med min bror Aasmund, skulekonsertar med Øystein Fosshagen og mykje anna. Og det var det som skulle vise seg å vera vegen frametter. Me hadde diverse crossoverprosjekt med fokemusikk. Det viktigaste skulle bli Blåmann Blåmann. Der me på mange vis tok opp tråden frå folkemusikkmiljøet frå ungdomstida i Vinje. Ideen var rett å slett å sende unge folkemusikarar til Tyskland for å promotere Telemark som reisemål. Me spelte inn plate på Grappa og hadde ei karriere så ljos som berre det. Og så moro som me hadde det har eg aldri hatt det i musikkens teneste. Det hjelper med bra folk som ein kjenner med god sans for humor, og at ting ikkje går som det skal er jo det som lagar ei god historie. Slikt var det mykje av.

Så ringde Øyonn Groven Myhren og me starta med Nivelkinn, eit prosjekt som fekk både vanvittig bra omtale og spelemannspris. Så ringde Herborg Kråkevik, som eg kjende frå ei filminnspeling i 1991 – Det Rare.  Dermed hoppa eg på ”Edith og Eg” og kom i kontakt med manager Bjørn Nessjø.  Men personen som fekk samla musikken min saman til eit uttrykk som blei omfamna av alle. Det var Kåre Vestrheim. Eg spurde han og Geir Sundstøl, to skikkelsar eg såg veldig opp til, og så vidt hadde litt kontakt med, om å bli med å lage ei innspeling av nokre låtar eg dreiv på med.  Me drog til Bruket der Kåre hadde eit lite studio og var der i eit par dagar, finansiert av pengar eg hadde søkt om og fått. Det blei bra saker, og Kåre spurde faktisk om eg ville jobbe vidare med dette i Propeller med han som produsent. Platekontrakt hadde eg jo ikkje. Men Kåre hadde trua. Og det hadde Terje Pedersen på Warner også. Men det blei Universal som til slutt fekk kontrakta på dette, og takka for tilliten med å selge 160 000 eks av solodebuten min ”Luring”.  Ei plate som på mange vis er eit ganske så godt nedkok av alle mine sprik og krumspring i musikken fram til då, og den gav meg ei eiga stemme og heile landet å spela for.