tekst og musikk: Odd Nordstoga

Han køyrer den vegen fordi det er den einaste måten han kjem forbi
den eine staden han kan helse difor køyrer han der om så ofte han kan.
Ronald var ikkje voldsomt flink på skulen, men han greidde seg likevel.
Mor hass var faren ho, og far hass hadde frose i hel hadde frose i hel.

At Ronald var ein verdensmann, det er vel å taka i litt hart.
Han var noko stille og lite intakt, heime der var han som sagt forlatt.
Men inni bilen der kunne ingen sjå at her var gut som neppe eit napp kunne få.
Bak eit skjold av terningar og Wonderbaum så putra Ronald fram, like godt han.

-Ronald var fornøgd med livet, han smilte likevel-
-Om Ronald var bleik om nebbet, så åt han likevel-

Han køyrer den vegen fordi det er den einaste måten han kjem forbi
åttende klasse i langefri, som er dei einaste Ronald kan køyre forbi og
helse og snurre på barten, og slurre opp litt grus,
og stadfeste heltestatus i dag som i går.
Om åttendeklasse vert mindre år for år.